۱۳۸۹ آبان ۳, دوشنبه

گریه خودباختگان در پای ولی سفیه

همیشه وقتی سیاست با ایدئولوژی ادغام می شود مخرب ترین دیکتاتوری ها را بوجود می آورد. منطورم هر گونه ایدئولوژی است. چه از نوع مذهبی اش و چه از نوع مارکسیست کمونیستی و یا هر نوع دیگر آن. .برای اینکه در ایدئولوژی یک نوع تقدس وجود دارد که قدرت خدایی به کسانی که آنرا نمایندگی می کنند، می دهد. این قدرت خدایی که نمایندگان ایدئولوژی ها میگیرند، یکی از بزرگترین خطرها در یک جامعه محسوب شده و جامعه را بی دفاع میکند. چون هر نوع اعتراضی به یک ایدئولوژی که همه ی حرفها و گفته ها و عملکردهایش از طی سالها وقرنهای پیش فرموله و در قلب جامعه نهادینه شده است یک نوع تقدس شکنی محسوب شده و جلوی فکر آزاد و تردید را می گیرد،- در اینجا حرف از ایدئولوژی است که قدرت سیاسی را در جامعه به دست گرفته است و نه مذهبی و سنت هایی که در زندگی خصوصی مردم جاری است و آزادی به دیگران نمی رساند.
می بینیم که در این ویدئو خامنه ای جوانان حاضر در مجلسش را بچه های خود می نامد و رابطه ی خود با آنها را پدرانه جلوه داده و آنان را به گریه و زاری وا میدارد. اینها نشانه ذوب و ناآگاهی کسانی است که رهبران را ایدئولوژیک و مقدس میکنند و در پایشان به گناهان خود اعتراف کرده و خود را کوچک میشمارند. غافل از اینکه آنها هستند که این قدرت را به این رهبران میدهند. رهبران بدون کسانی که آنها را در قدرت نگه دارند، هیچ هستند.. همیشه مردم هستند که چهره خمینی ها را در ماه می بینند و توهم مقدس بودن را به آنها می دهند. آنها هستند که خامنه ای ها را در مقام رهبر می نشانند و تمام اعتمادشان را به آنها می بخشیند. خمینی و خامنه ای بخودی خود هرگز در این حد بزرگ نمیشوند. برای همین هم بود که آتش زدن عکس خمینی و خامنه ای یک نوع تابوشکنی محسوب میشود و حکم آن اعدام. برای اینکه وقتی این تابو شکسته می شود. اولین تردیدها ظاهر میشود و جرات اعتراض را به مردم میدهد. نگاه کنید به گروه ها و سازمانهایی که رهبرانشان را مقدس می پندارند و اعضایشان را بارها و بارها وادار به سوگند وفاداری به این رهبران میکنند. شباهت ها اعجاب آور است. فکر نکنید که فقط مردم عامی و بیسواد در پای صحبت های خامنه ای و خمینی چنین از خود بیخود می شوند. این یک روش است. دیده ام که چگونه اعضای سازمان هایی که خود را انقلابی می نامند نیز چگونه با روضه خوانی رهبرانشان به همین شکل به گریه و زاری و اعتراف به خطا در پای رهبران پرداخته اند. برای همین این مسئله ریشه ای تر از آنچه می پنداریم در بطن جامعه ما می باشد.
پس پیش بسوی جامعه ای آزاد که سیاست و حکومت در آن جدای از ایدئولوژی باشد.
جرات اینرا داشته باشیم که اندیشه آزاد خود را بدون اجازه از دیگران بکار بگیریم.
عاطفه اقبال
25 اکتبر 2010


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر