۱۳۹۲ مهر ۱, دوشنبه

براستی تفاوت ها را در کجا باید جستجو کرد!؟

ایران ما آن وطنی است که فرزندان در آغوش مادران اینگونه ذره ذره چون شمع آب می شوند. براستی اگر سیاست دولت روحانی واقعا آزادی زندانیان سیاسی است! چرا زندانیانی چون حسین رونقی، سعید ماسوری،کبری بنازاده، مجید توکلی، ارژنگ داوودی و و ..... هنوز در زندان هستند!؟ با آزاد کردن چند زندانی سیاسی که کمتر از یکسال به اتمام زندانشان مانده، چه کسی را میتوانید رنگ کنید!؟ ... آری! روحانی رئیس جمهور این وطن ویران از طرف دولت های غربی در حال استقبال شدن است! لطفا از خون بچه های ما برای زد و بندهای سیاسی تان مایه نگذارید. حنایتان دیگر رنگی ندارد!
این عکس اولین ملاقات مادر حسین رونقی ملکی با فرزندش بعد از شکستن اعتصاب غذا میباشد. حسین دیگر رمقی ندارد، بیماری و اعتصاب غذا قطره قطره آبش کرده است. مادرش میگوید : او میخندد که من ناراحت نشوم. حسین مریضه، خیلی لاغر شده و من نمیدانم چه کار باید بکنم! برای من مرگ بهتر از دیدن چنین روزهایی است...

حسین اما، به مادرش گفته : من در نهایت می میرم ولی جلوی کسی از درد و بیماریم ناله نمی کنم. با خنده مردن بهتر است تا جلوی کسی خودت را کوچک کنی! دلم از دیدن چهره این مادر و فرزند می گیرد.. ولی بی اختیار بیاد مادرانی می افتم که حتی امکان در آغوش گرفتن فرزندانشان را بعد از بیست سی سال فاصله ندارند. آنها که میگویند، لااقل مادران زندانیان سیاسی در ایران به ملاقات می روند، فرزندانشان را در آغوش میگیرند و برای آزادی آنها فریاد می زنند... اما، ما حتی یک خبر از فرزندانمان نداریم. از کسانی که در زندانی دیگر در عراق اسیر هستند. زندانی که نامش را "آزادی " نامیده اند... آنها که هر لحظه در خطر کشته شدن بسر میبرند... به مادری می اندیشم که می دانم امروز تنها دخترش را گروگان گرفته اند... بیاد پدران و مادرانی که چشم از جهان فرو بستند ولی فرزندانشان را ندیدند و در حسرت حتی شنیدن صدایشان سوختند... آنها که امروز وقتی از فرزندانشان خبر میگیرند با هزاران تهمت و ناسزا روبرو می شوند! آنها که حتی وقتی فرزندانشان از جهنم عراق به اینسو منتقل میشوند در جریان قرار نمیگیرند و تماس با خانواده برایشان ممنوع است! چون خانواده برای آنها به بهانه مبارزه! خط قرمز!! محسوب میشود.

در جمهوری اسلامی خانواده ها باید در خط سیاسی - ایدئولوژیک جمهوری اسلامی باشند تا بتوانند از حداقل ها مثل مرخصی، آزادی و .... برای فرزندانشان استفاده کنند. اگر خودی نباشی فرزندنت در زندان می پوسد.

اینطرف نیز آنها که قرار بود صد و هشتاد درجه مخالف جمهوری اسلامی باشند. با خانواده ها دقیقا به همین شکل برخورد می کنند. اگر خانواده ها خودی باشند یعنی با خط سیاسی - ایدئولوژیک آنها مخالفتی نداشته باشند در تظاهرات های نمایشی برای بدست گرفتن عکس های رهبریشان شرکت کنند شاید خبری از عزیزانشان بیابند وگرنه دریغ از یک خبر! به مادر و پدری که حتی نمیدانند فرزندانشان در حال حاضر در کجا هستند، چگونه پاسخ باید داد!؟

خانواده ای که هوادار و زمین دار این نوع سیاست نباشد از دید یکی " محارب با خدا" از دید دیگری " الدنگ " است!
براستی تفاوت ها را در کجا باید جستجو کرد!؟

عاطفه اقبال - 23 سپتامبر 2013


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر